Podręcznik zachowania na ponymeetach - część 1

Do napisania tego posta szykowałem się od kilku tygodni. Nigdy nie miałem weny/czasu/ochoty (niepotrzebne skreślić), przez co termin napisania go przekładał się z dnia na dzień, aż w końcu wylądował mniej więcej między następnymi świętami Wielkiej Nocy, a świętym Nigdym. Ostatnimi dniami nauczyłem się, że przekładanie wszystkiego na kiedy indziej to najgorsze możliwe wyjście, także należy wreszcie wziąć się z garść, podciągnąć spodnie i ruszyć do pracy z pieśnią na ustach (np. Winter Wrap Up).

Na początku zdanie wstępu. Na meetach wszelakich w najrózniejszych miastach miałem okazję być naprawdę wiele razy. Od dawien dawna spotykałem tam ludzi i od dawien dawna przerażało mnie zachowanie co niektórych z nich. W końcu czara goryczy wypełniła się po brzegi... Nadszedł czas zemsty.

Oto moje dzieło...

Podręcznik zachowania na ponymeetach. Zapraszam...

Większość opisanych sytuacji wydarzyła się naprawdę, jednak nie mam zamiaru wymieniać konkretnych osób z nicków (czy z imion i nazwisk). Niech każdy pozostanie anonimowy. Całość ma jedynie nakreślić pewne typy zachowań, które bez względu na miejsce powtarzają się wyjątkowo często i gęsto.

Podręcznik zachowania na ponymeetach - Część 1. Przygotowania

czyli "zanim pójdę na meeta"

Czemu piszę tego posta? Głównie dlatego, że ostatnimi czasy surfując po internetach i chodząc na meety udało mi się natknąć na setki osób, które można określić mianem "Socially Awkward Brony". Chodzi mi o osoby, które nigdy nie były na meecie lub były, ale nie do końca wiedziały jak się na takowym poprawnie zachować.

Niektóre ich zachowania nie przysporzyły im sympatii, inne wręcz spowodowały ogólną niechęć. Zadam kilka pytań, na które powinien sobie odpowiedzieć każdy, który wybiera się na spotkanie i chce w sposób miły, wesoły i bezkonflitkowy spędzić kilka godzin razem z innymi ludźmi o odmiennym podejściu do życia, które dla ogółu społeczeństwa wydaje się często wręcz niewyobrażalnie dziwne.

Zacznijmy od podstaw czyli zastanowienia się:

1. Po jaką cholerę chcę wyjść z domu?

Nie, nie chodzi mi o to "Po co w ogóle wychodzi się z domu?" (bo chyba każdy sam sobie odpowie na to pytanie), lecz "po co idę na meeta?" (bo tego pytania większość sobie nie zadaje). Właśnie od odpowiedzi na to pytanie uzależnia się to czy godziny, które tam spędzimy, będą godzinami spędzonymi w sposób wesoły i pożyteczny. Otóż ludzie niezwykle różnie odpowiadają na to pytanie, ponieważ każdy ma inne priorytety i inne pomysły, co nie powinno nikogo dziwić. Ja postaram się pokazać ich jak najwięcej i ocenić, które są właściwe:

Postawa 1. Spotkanie Anonimowych Ponyholików

You make Twilight Sparkle cry...

Przykładowa sytuacja:

8 bronies siedzi sobie w barze kilkanaście meetów przed meetem, czekając na resztę, która ma przyjść w niedługim czasie. Jedzą, piją, bawią się, nagle wchodzi "Nowy".
Po przywitaniu się ze wszystkimi siada on w kącie, przyciska plecak do brzucha, kuli się ze strachu, po czym nieśmiale zabiera głos:
- Cz-cześć... Nazywam się Jaś Kowalski.
- Siemka
- No... Hej... Ej mam pytanko. Bo wy tu tak siedzicie, a... Mówiliście znajomym i rodzinie, że jesteście Brony? Bo ja oglądam od tygodnia i nie mowiłem rodzicom. Ukrywam się trochę i... W ogóle to jakoś dziwnie się z tym czuję...
Oczywiście cały meet odpowiada mu opadnięciem szczęki i wzrokiem politowania

 Ludzie... To jest NAJGORSZA MOŻLIWA POSTAWA, która dzięki Bogu pojawia się coraz rzadziej. Na kilku pierwszych warszawskich meetach można było spotkać osoby, które pojawiły się tylko po to, aby usiąść w kącie, nie zamienić z nikim słowa, a jeśli ktoś wyciągnął taką osobę do rozmowy okazywało się, że jest to zamknięty w sobie, smutny nastolatek, który wstydzi się bycia Bronym i przyszedł wyżalić się na przerażający los niezrozumianego dziecka, które "chce tylko oglądać serial dla małych dziewczynek i dzielnie znosi nieprzyjaznych kolegów, którzy go wyśmiewają". PANOWIE (i panie), CO TO MA BYĆ???

Przeciętna reakcja na TAKĄ osobę...

Rozumiem, nie każdy musi być od razu duszą towarzystwa... Nie wymagam tego od nikogo. Co więcej, rozmawiałem na meetach z wieloma ludźmi, którzy nie udzielali się zbyt często i szanowałem ich bardzo... Czemu? Bo przez ich twarz nie lał się żal i lament. Słuchali i uśmiechali się, a kiedy raz na ruski rok to ONI coś powiedzieli z ich ust nie lała cię cała martyrologia i historia niekochanego dziecka, które mężnie walczy z hejterami i jest dumne z tego, że cierpi za fandom, ściskając w ręku figurkę Pinkie Pie za każdym razem, kiedy ktoś nawrzuca mu z jej powodu.

Panowie, jeśli szukacie zrozumienia, pocieszenia, pochwały za trzymanie się swojego zdania i chcecie wyżalić się komukolwiek ze swojej strasznej przeszłości, to polecam znajomego, rodzica albo psychologa. Oni albo robią to, ponieważ im na nas zależy, albo jest im to z góry narzucone w obowiązkach, albo biorą za to kasę. Nie przychodźcie na meety z podejściem "siądę i wypłaczę się na czyimś ramieniu", bo możecie być pewni, że na następnym meecie każdy z kim rozmawialiście będzie siadał po przeciwnej stronie sali, zmęczony waszą osobą od samego progu (To samo tyczy się TSa... Myślę, że ten, o kim piszę, wie o co mi chodzi...). Na meety przychodzi się porozmawiać, ew. posłuchać jak ktoś mówi coś ciekawego, a nie smęcić i przynudzać swoimi historiami, które są odpowiednikiem polskiego licytowania "kto ma gorzej".

Owszem, można przyjść na meeta z nadzieją na odnalezienie kogoś, kto "da siłę iść dalej" w waszym fandomowym życiu, ale działa to na trochę innej zasadzie (szczegóły niżej).

Wyrzućcie sobie z głowy postawę, o której wspomniałem, bo z tak negatywnym, płaczliwym nastawieniem od razu zostaniecie zrzuceni na drugi kąt sali, abyście podpierali ścianę aż do momentu rozejścia się całego spotkania. To tyle na ten temat... Amen.

OFFTOP, na który nie mogę sobie nie pozwolić
A co do mojego podejścia do takich osób i hejtu, jaki się zaraz posypie... Ludzie, uwierzcie mi. Nie jestem ślepy na cierpienia ludzi, którym się nie powiodło w życiu, są wyśmiewani czy ogólnie mają problemy w kontaktach ze światem. To, że sprzeciwiam się ich narzucaniu wobec mnie nie oznacza, że mi ich nie żal. Wręcz przeciwnie. W swoim otoczeniu zachowuję się trochę jak Pinkie, bo zawsze staram się dojrzeć coś dobrego w drugim człowieku i smutno mi, kiedy widzę, że komuś innemu jest smutno. Ja po prostu wybrałem inny sposób, żeby takim ludziom pomagać.

Zamiast brać na siebie ich narzekania i smutki po prostu staram się ich podnieść z dna. Jeśli kolega nie jest akceptowany przez grupę, to nie siadam koło niego, żeby przytakiwać grzecznie i płakać razem z nim. Ja staram się zrobić wszystko, żeby nie był smutny i mógł do grupy dołączyć, jeśli to jest coś, czego właśnie chce. Jakoś tak... Łatwiej dla mnie jest dawać komuś szczęście (którego Bóg mi nie poskąpił, w końcu mam żarcie, rodzinę, dobrych przyjaciół i taki fajny fandom, do którego udało mi się dołączyć... ^^) niż starać się wziąć na siebie ciężar jego problemów. Jeśli dasz komuś rybę, jego głód powróci, a jeśli dasz mu wędkę, sam nauczy się go zaspokajać.

Zacytuję pana Sz. Hołownię, który w jednej ze swoich książek przytoczył słowa bardzo mądrego księdza (które z resztą odzwierciedlają IDEALNIE moją postawę życiową):

,,Nie wezmę na siebie twego nieszczęścia, bo wtedy obaj będziemy nieszczęśliwi (...)-A tak, ja człowiek szczęśliwy, pomodlę się za ciebie, abyś i ty był taki sam." 

Może w fandomie, wśród bronies ograniczymy się do "wspierania" i "rozbawiania" (choć pomodlić nikt się nie zabroni), ale sens pozostanie niezmienny. Nikt nie ma zamiaru brać na siebie waszych nieszczęść. Możecie liczyć na wsparcie, które was podbuduje, ale nie kosztem cegieł (czasu, chęci i emocji), które wyciągniemi z nas. 

To chyba najlepsza myśl, w jakiej utwierdził mnie fandom i jego dzieła. Dzielcie się szczęściem... Bądźcie takimi małymi trybikami, które razem czynią ten świat lepszym... I szukajcie małych rzeczy, które was cieszą... No, a teraz wróćmy do meritum...

Postawa 2. KUCE KUCE KUCE KUCE KUCE KU...

Przykładowa sytuacja:

Siedzimy sobie spokojnie, grupa rysuje, grupa gada, nagle wpada "Nowy".
- Hej, panowie, to tutaj jest ponymeet?
- Tak...
- Super! - powiada, wykładając na stół milion trzysta tysięcy plakietek, figurek, obrazków, itd. - Uwielbiam Rainbow Dash, a wy? Jaki jest twój ulubiony kuc? Obejrzałeś wszystkie odcinki? Widziałem wszystkie piętnaście razy i...
W tym momencie wszyscy zaczynają go ignorować.

No... W teorii tak powinien wyglądać dobry Brony, który przychodzi na meeta. Pytanie tylko: W czyjej teorii?

Brony przychodzący na meeta, przez pięć godzin mówiący TYLKO I WYŁĄCZNIE o kucykach, to po prostu plaga, która masowo odpycha ludzi nie tylko od siebie, ale również od fandomu. Nie wiecie o co chodzi? Już spieszę tłumaczyć...

Rainbow reprezentuję reakcję na TAKĄ osobę

Większość Bronies w internecie to niestety maniacy. Maniacy do tego stopnia, że na Kwejku, wszelkich forach, facebookach i innych portalach WSZĘDZIE spamują kucami, tak że każdemu użytkownikowi internetu powoli chce się od nich rzygać. Naprawdę często ludzie nie mówia o niczym innnym (może nie chcą, a może naprawdę poza kucami nie mają absolutnie żadnych zainteresowań). To samo dzieje się, kiedy taka osoba przychodzi na meeta, a reakcja ludzi na takie zachowanie jest adekwatna do tego w internecie.

Jeśli przychodzisz na meeta i poza kucami nie masz ABSOLUTNIE ŻADNYCH tematów do rozmowy, nikt nie będzie chciał z tobą rozmawiać. Zwłaszcza, jeśli poruszasz tematy, które były poruszane setki razy (Polski dubbing jest do dupy, lubię Derpy, Luna > Celestia, ew. odwrotnie, etc.), możesz się spodziewać, że po trzech, czterech zdaniach znudzisz ludzi swoją osobą, a potem wszyscy zaczną cię unikać.

"Hey, wait a minute!!!", przeczytam zaraz w komentarzach... "Co robić na spotkaniu fanów KUCYKÓW, jeśli nie wolno gadać o KUCYKACH?"

Panowie, wolno mówić o kucach. Trzeba jednak znać umiar. Można gadać o wszystkim od pogody po politykę (i zwykle się to robi), ale kiedy w grę wchodzą maniacy, wszelkich rozmów się odechciewa. Poza tym... Pozostaje jeszcze trzeci powód, dla którego ludzie wychodzą z domu na meeta...

Postawa 3. Przyjrzenie się fandomowi

Niektórzy z was (pewnie większość) są Bronies, którzy siedzą w domu, mają własne życie (heh... no bez przesady), a na meety nie chodzą z sobie tylko znanych przyczyn, przez co z resztą fandomu komunikują się tylko przez internet. Jest to jakieś wyjście, wcale nienajgorsze, zwłaszcza jeśli jest się wiernym zasadzie "nie zawieram znajomości przez kabel", która biorąc pod uwagę ostatnie lata często potrafi uratować od wielu wariatów. ("Cześć, jestem Tomek i też mam 12 lat...") Tak czy siak w głowie każdego pojawia się raz na jakiś czas myśl w stylu "Ciekawe czy tylko mnie to kręci?".

Z czasem ludzie wchodzą na FGE, oglądają relacje z meetów i dochodzą do wniosku, że takie spotkania to musi być niezła frajda. Z resztą nie tylko frajda... To okazja do poznania innych, którzy chorują na tę samą osobę. To możliwość przeprowadzenia swoich obserwacji. To sposobność dowiedzenia się czy wszyscy Bronies to rzeczywiście maniacy na jakich się kreują czy może jest tam ktoś warty uwagi.

W końcu ciekawość dochodzi do głosu. Chęć pójścia na meeta po to, żeby zobaczyć "Czym to się je?" to najpewniej motor napędowy dla czterech na pięciu ludzi chodzących na swoje pierwsze meety. Czy jest to złe podejście?

Nie... To nie jest złe podejście. To naturalne, że przed pierwszym wejściem w nowe otoczenie chcemy na początku ostrożnie stawiać kroczek po kroczku, przy każdym postawieniu nogi sprawdzając czy można ją jeszcze wyjąć. Jeśli wszystko jest w porządku, można iść dalej...

Od tego jak wypadł ten pierwszy, zależy jak się będzie reagowało na nastepne... A następne mogą przynieść o wiele więcej... O czym napiszę dalej

Postawa 4. Poznanie nowych kumpli

Wziąłem sobie do serca cytat mojego dobrego znajomego (czy takiego dobrego, to nie wiem... jeszcze z nim nie piłem, a w polskich realiach oznacza to, że nawet nie zawarłem znajomości) Kagemę, który rzekł mniej więcej to:

"Nie wyobrażam sobie dorosłych mężczyzn, którzy przychodzą do baru, marnują wieczory i tracą życie dla kucyków. To jest CHORE...!!! To się powinno leczyć... Na meety nie chodzi się dla kuców. Chodzi się na nie dla LUDZI, a kuce są tylko tłem... Pretekstem, dzięki któremu można spotkać kogoś, z kim w innej sytuacji nie udałoby się spotkać."

I to jest myśl... To jest JEDYNY konstruktywny powód dla którego w ogóle można wyjść. To jest coś, dzięki czemu pięć godzin spotkania zostawi w naszym życiu coś więcej niż paragon z McDonalda. Można tam wyjść do ludzi, znaleźć kogoś, z kim można porozmawiać na ciekawe tematy, a nawet spotkać znajomego, który (jeśli jest to wam pisane... a o to czasami ciężko) zostanie przyjacielem na całe życie.

Meet to wyjście do ludzi... Jednocześnie sposób na spotkanie kogoś o podobnych zamiłowaniach. Bądźmy szczerzy, nasz fandom jest oblegany przez ludzi, którzy umieją surfować po internecie... Sporo osób z tego grona to miłośnicy RPG, gier komputerowych, nawet rasowe nolify, które z komputera schodzą tylko wtedy, kiedy idą do szkoły... 

Gdzie spotkać takich ludzi, skoro nie wychodzą na dwór? Jak ciężko jest znaleźć kogoś, z kim można pogadać o Skyrimie albo o Falloucie, jeśli nie ma ich nigdzie na wyciągnięcie ręki? Potrzebny jest most, na którym się spotkamy, a takim mostem... są spotkania fandomu MLP. To dla takich ludzi okazja na poznanie kogoś o podobnych zamiłowaniach, a jak wiadomo najłatwiej jest nam zawierać znajomości z ludźmi, którzy mają podobne zainteresowania. 

To jedna strona medalu. Druga opiera się na tej samej zasadzie, ale skupia się na innej grupie docelowej. Nawet rasowi imprezowicze, "wariaci", dusze towarzystwa mogą się na meecie spotkać i zawrzeć znajomość z kimś nowym... W końcu każde spotkanie z nowym człowiekiem to potencjalna szansa na odnalezienie kogoś, z kim spędzi się resztę życia. Skoro każde takie spotkanie daje nam tę szansę, to nic nie wskazuje na to, żeby ponymeety były w tej kwestii aż tak bardzo odmienne. 

Można tu spotkać pokrewne duszę (przyznaję... sam kilka znalazłem... If you know what i mean, Araszi :3), porozmawiać o wszystkim (filozofia, historia, religia, WSZYSTKO), a nawet nachlać się, jeśli ktoś ma taką ochotę (ponownie Araszi ;D).

To chyba najlepszy powód, dla którego w ogóle ktokolwiek powinien wyjść z domu na ponymeet.

Podsumowanie

Żeby wyjść na meeta trzeba wiedzieć po co się idzie. Jeśli idziesz, żeby ponarzekać - nie idź... Jeśli jesteś maniakiem - nie idź... Nie dlatego, że zły Tościk ci tego zabrania. Po prostu piszę ci jako doświadczony obserwator takich zachowań i ktoś życzliwy, który od razu ci powie: 

Zmarnujesz godziny swojego życia na coś, co nie przyniesie żadnych korzyści. Możesz co najwyżej zniechęcić się do fandomu, bądź dać o nim złe świadectwo dla opinii publicznej (wiele razy byłem świadkiem sytuacji, kiedy wygłupy kilku wariatów powodowały, że wszystkim odechciewało się kontynuować spotkanie).

Nie zawrzesz znajomości... Możesz natomiast zrazić do siebie wiele osób, z którymi do tej pory utrzymywałeś pozytywne stosunki "przez kabel".

Nie spędzisz miło czasu, co bezpośrednio przekłada się na to, że każda spędzona tam sekunda będzie dla ciebie wycięta z życiorysu, podczas gdy w tym czasie można zrobić coś konstruktywnego. (Żartuję... xD Jesteście internautami... Internauci nie robią nic konstruktywnego...).

2. Czy to meet dla mnie?

Mogę na meeta? *chlip*

Przykładowe sytuacje:

Blog/Grupa facebookowa/Komentarze pod zapowiedzią:
- Hej, chłopaki, jestem nowy i mam pytanko. Co trzeba zrobić, zeby przyjść na ponymeet? Trzeba się zapisać czy coś?
- Mam 15 lat. Czy młodsi też mogą przyjść?
- Mogę zabrać ze sobą kumpli?

Zasada jest prosta. Jeśli w poście nie ma wyraźnie zaznaczonego faktu, że spotkanie jest kierowane wyłącznie do pełnoletnich lub tych, którzy wcześniej złożyli jakąś składkę - wstęp jest wolny. Ma tam prawo pojawić się każdy. Bez względu na wiek, miejsce zamieszkania, płeć czy cokolwiek innego. Możecie iść z przekonaniem, że nikt nie zamknie wam drzwi przed nosem i nie wyrzuci was, kiedy pochwalicie się swoim wiekiem.

(Jeśli chodzi o "elitarne" spotkania, możecie być pewni, że będą one dobrze oznaczone, także już po przeczytaniu zapowiedzi będziecie wiedzieli, że nie jesteście tam mile widziani. Poza tym... Elitarne spotkania raczej nie są reklamowane na FGE, także... Nie musicie się bać, że na takie traficie.)

Teraz sprawa dla organizatorów i uczestników, którzy zdążyli już się rozsiąść na przygotowanych w miejscu spotkania fotelach. Niestety... Tak już się przyjęło od dawna. Na spotkania może przyjść każdy. Raczej nie powinno się wyrzucić kogoś tylko dlatego, że ma 15 lat albo wygląda dziwnie. Czy to się komuś podoba czy nie, jeśli organizuje się spotkanie, na które zaprasza się każdego, nie można spojrzeć na kogoś i wywalić, bo średnio podoba się wam jego wygląd czy usposobienie.

Jedynym odstępstwem od tej reguły są wspomniane przeze mnie spotkania elitarne. (Np. "Zapraszamy tylko pełnoletnich, bo alkohol będzie lał się strumieniami." "Składamy się na wynajem lokalu, przyjść może ten, kto wpłacił zgodnie z wcześniejszymi ustaleniami.") Oczywiście można też pożegnać się z kimś, kto przychodzi dla draki, klnie jak szewc i nie zachowuje się w porządku w stosunku do innych, ale... To chyba oczywiste, więc raczej nie ma konieczności, żeby rozwodzić się nad tym tematem... Jeśli ktoś jest chamem - usuwa się go ze spotkania w możliwie bezkonfliktowy sposób.

Podsumowując... O ile organizator nie napisał inaczej, każdy meet jest dla ciebie. Proszę, nie zadawajcie ciągle tych pytań w komentarzach, bo ciężko jest na każde odpowiadać.

3. Co chcę tam robić?

No nareszcie. Dość pytań retorycznych i dziwacznych analiz zachowania. Doszedłem do tego, co większość osób uważa za PRAWDZIWE przygotowania. To kolejne pytanie, które warto zadać, ale powód jest wreszcie o wiele bardziej przyziemny niż długie, psychologiczne wywody.

Zasada jest prosta, błaha i banalna, a podam ją na jeszcze bardziej łopatologicznych przykładach...

Jeśli chcę rysować - potrzebuję kartki i przyborów
Jeśli chcę puszczać muzykę - potrzebuję laptopa i głośników
Jeśli chcę grać na gitarze - potrzebuję gitary i pieca
Jeśli chcę jeść - biorę kasę na McDonalda
Jeśli chcę gadać - ... eee... Jakieś pomysły?

Słowem... Jeśli wiem, co chcę robic, odpowiedź na pytanie "Czego potrzebuję" nasuwa się sama

Warto wiedzieć w co się zaopatrzyć, żeby się nie nudzić... Organizacja to podstawa, a dobrze zorganizowany meet to naprawdę coś, co pamięta się na długo, więc... Pomyśl o tym, co może ci się przydać, bo dopiero gdy się je zada, odpowiedź jest prosta.

Coś jeszcze, jeśli chodzi o przygotowania? Chyba nie... Podsumowując trzy punkty...

1. Przyjdź na meeta z dobrym nastawieniem albo nie przychodź wcale
2. Nie musisz się martwić o to czy ktoś będzie się ciebie czepiał
3. Pamiętaj, żeby zabrać to, co przyda ci się na meecie.


To chyba tyle, jeśli chodzi o przygotowania. W najbliższej przyszłości (jeśli chcecie czytać) jestem w stanie napisać jeszcze część 2. i 3., odpowiednio opisujące samego meeta oraz to, jak powinno się je organizować (wesprę się przemyśleniami Olqa... On ma większe doświadczenie).

Komentujcie, dyskutujcie... Napiszcie co zrobiłem źle. Tyle ode mnie, trzymajcie się. Idę oglądać ostatni odcinek, bo zamiast obejrzeć streama PISAŁEM TEGO POSTA!!! Trzymajcie się :)