OC: Saddie

 Mały, wiecznie smutny pegaz. D'awwwwwww.



Autor: Montero

Imię: Saddie
Rasa: Pegaz
Wiek: 12
Cutiemark: smutna maska teatralna (skrzętnie przez nią zakrywana, bardzo niewielu ją widziało)
Ulubione powiedzonko: „Jestem kucykiem i nic, co kucykowe, nie jest mi obce”
W wolnym czasie: obserwuje niebo, czyta książki, pisze wiersze

Historia: Właściwie nikt, poza nieliczną grupą kucyków, nie wie, jaka naprawdę jest Saddie. Pierwszą rzucającą się w oczy rzeczą jest oczywiście jej smutek – to właśnie jest jej przodującą cechą charakteru. Ponadto jest wielką indywidualistką, która nigdy nie sięga po pomoc i woli zrobić wszystko „po swojemu”. Z tego względu właściwie nie ma bliskich przyjaciół – może tylko kilka koleżanek.
Inne kucyki niejednokrotnie widzą ją po zmroku – stojącą na wzgórzu, niedaleko lasu, godzinami patrzącą w nocne niebo. Od zawsze ją fascynowało – planety, gwiazdy, spadające gwiazdy – była to nieliczna z rzeczy, które ją uszczęśliwiały. Dzięki tym zainteresowaniu poznała Twilight Sparkle – to od niej (oraz z jej książek) czerpie większość swej astronomicznej wiedzy.
Mieszka w pobliżu szkoły pod opieką jej starszej siostry. Nie wiadomo, co się stało z rodzicami. Saddie nie pamięta ich zbyt dobrze – ale z relacji swej siostry wie, iż pewnej deszczowej nocy pojechali – nie mówili, gdzie – i już nie wrócili. I nie wiadomo, czy kiedykolwiek wrócą.
Saddie jest w szkole osobą powszechnie ignorowaną, inni starają się nie zwracać na nią uwagi. Jednak zawsze znajdzie się kilku kucyków, którzy chcą ją drażnić, którzy ją wyśmiewają „dla zabawy”. Ona mimo wszystko stara się nie zwracać uwagi na te zaczepki.
Pewnego razu, gdy jak zwykle wracała do domu, zebrała się grupka paru dokuczających jej kuców. Otoczyły ją, uniemożliwiając dalszą drogę. Próbowała zawrócić, ale także na to jej nie pozwolili. W momencie, gdy jej oczy przybrały jeszcze bardziej niż zwykle smutny wyraz, nadbiegł nieznany jej pegaz. Był mniej-więcej w tym samym wieku (może minimalnie starszy), lecz zdecydowanie większy. Napastnicy właściwie na sam jego widok się cofnęli – a gdy ten nadbiegł w ich kierunku – uciekli. Odwrócił się do Saddie i spytał:
-W porządku?
I wtedy się uśmiechnęła. Mało kto widział u niej taki wyraz twarzy – toteż został zauważony przez pobliskie grono kucyków. Nie wiadomo, czy kiedykolwiek jeszcze uśmiechnęła się do kogoś.